Vanaf 6 maart wordt het een maand lang kikkers en salamanders helpen om veilig naar hun plaats van bestemming te geraken. Met medewerking van Natagora en lokale opziener Rudi Vanherck zal dit hopelijk ook de taalgrens doen vervagen. Deelname van de lagere school in het naburige Vlaamse Kanne werd met enthousiasme toegezegd en ook de twee lagere scholen in Emael reageerden welwillend. Voor de kinderen een leuke, ludieke en tevens leerzame ervaring.
(Babelfish Altavista traduction) À partir du 6 mars, pendant un mois c'est notre tâche d'aider les grenouilles et les salamanders à devenir sûr leur destination. Avec la collaboration de Natagora et leur garde locale Rudi Vanherck, peut-être la frontière linguistique s'estompera pour quelques heures. Le voisin au flamand, de l'école primaire dans Kanne, a été promise leur participation avec plaisir et aussi les deux écoles primaires dans Emael ont réagi bienveillamment. Pour les enfants un expérience ludique et également instructive. We hebben nu 949 handtekeningen. Ook ben ik vandaag met de eigenaar of een van de eigenaren van het bosje gaan praten. De jachtopziener en jagersfamilie hebben nooit toestemming gevraagd om daar stroppen neer te zetten of om te jagen. Zoiets gebeurt eigenlijk altijd vanzelf. De boer was even perplex dat er daar een das was gevonden, hij was zich er niet bewust van dat daar dassen leven. "Die familie kent het bos beter dan ik," zo zei hij. Het mag duidelijk zijn dat deze hardwerkende man weinig tijd heeft om al zijn land te inspecteren, al wist hij wel dat de jachtopziener altijd daar boven rondscharrelt. Ik heb hem vrijwel meteen gevraagd of hij wilde overwegen om het bos te verkopen, omdat kopen voorlopig de enige optie lijkt om het plaatsen van stroppen tegen te gaan. De boer zei nee. En vroeg toen waarom ik het bos wilde kopen. Zodat de familie er geen stroppen meer kon plaatsen, er niet meer kon jagen en zodat het bos dan als privé natuur-reservaat een beschermde status zou genieten en er zo af en toe educatieve field trips door de scholen in Eben Emael, Kanne en andere dorpen naar kon worden gemaakt. "Voor de dieren," zo knikte de boer als in, "ik begrijp je bedoeling."
De boer wist niet dat het plaatsen van stroppen nog legaal was in Wallonie. Ook zei hij dat ik met de gemeente of zelfs met de betreffende familie moest gaan praten. Om te vragen of ze er geen stroppen meer zouden plaatsen... ik denk dat mijn moeilijk gezicht en zwijgen op dat moment wel boekdelen sprak. Toen zei ik ook dat de familie door de hele streek stroppen plaatste en dat het niet de eerste das was die door toedoen van deze jagers om het leven kwam. De boer begreep ook meteen het conflict tussen enerzijds de das als beschermde diersoort en de legaliteit van de strop.
Ik zei dat een van de manieren om dit wettelijk aan te pakken, er toe zou leiden dat de boer er bij betrokken zou raken in een eventuele rechtszaak, aangezien hij geen uitdrukkelijke toestemming heeft gegeven voor het plaatsen van stroppen op zijn land. Maar ik gaf gelijk ook aan dat ik dit niet als een optie zag, omdat ik de boer niet in een moeilijke positie wilde brengen. Hij is hier geboren en getogen, net als de jagersfamilie. Hij vroeg ook wat er dan anders zou zijn als hij het bos verkocht, omdat ik al aangaf dat we niet veel zouden veranderen, hoogstens verbeteren voor de aanwezige flora en fauna. Ik zei dat het voor vreemden, die wij zijn, veel makkelijker zou zijn om NEE te zeggen tegen de jagersfamilie en dat ze geen recht zouden hebben dat bos te betreden of te misbruiken voor hun eigen doeleinden. Ook dat werd door de boer meteen begrepen. Voor hem ligt het, als inboorling, veel moeilijker. Zou hij het bos aan ons verkopen, dan denk ik dat de voederbakken verwijderd zouden zijn, nog voordat de inkt tijd zou hebben gehad om te drogen. Très simple.
De boer besloot het gesprek met een minder harde nee dan aanvankelijk. Ik had het voor de zekerheid namelijk nog maar een tweede keer gevraagd, omdat ik vond dat de boer mocht weten waar het ons om te doen is. Zolang de wet niet verandert, is dit de enige manier om te voorkomen dat er nog meer dassen sterven in een strop. (Om van de vossen maar te zwijgen..) De boer zei dat hij eens met de andere eigenaren van omringende akkers ging overleggen over de stukken bos en wat er mee te doen. Uiteraard heeft ook een van de jagers al aan de boer verzocht om de grond te mogen kopen, want het ligt pal achter zijn weide en huis.
Mocht het zo zijn dat de boer met een positief antwoord komt, dan doen we een beroep op iedereen die maar mee wilt doen om samen het bedrag bijeen te krijgen om het bos, of een gedeelte ervan, te kopen. Dus duim maar dat het lukken gaat!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten